Adolescence: Πίσω από μία “φαινομενικά” τέλεια οικογένεια

Πανικό εχει σπείρει η σειρά Adolescence και ευτυχώς, πολλοί γονείς προβληματίστηκαν
επιτέλους, για το τι μπορεί να συμβαίνει πίσω απο την κλειστή πόρτα του δωματίου του παιδιού
τους.
Και αναρωτιέμαι τώρα…
Τελικά είναι το διαδίκτυο που ωθεί τα παιδιά στην καταστροφή.. Ή μήπως τελικά η ίδια η
οικογένεια, ειναι η καταστροφή;
Έχεις την εντύπωση ότι ο Τζέιμι πυροδοτήθηκε από τα λόγια των υπόλοιπων παιδιών περί του
ανδρισμού του..
ή μήπως ο ίδιος το πατέρας του, τον γαλούχησε δείχνοντάς του από μικρό αγόρι, πόσο σημαντικό
είναι να είσαι σκληρός άνδρας όπως και πώς χρειάζεται να συμπεριφέρεται ένα τέτοιος άνδρας;
Και φαίνεται πως ο Τζέιμι, το μάθημα το έμαθε πολύ καλά.
Παρατηρούμε ένα μικρό παιδί μέσα σε πανικό, άγχος, αγωνία, το οποίο σε καμία μα καμία
περίπτωση δεν γυρίζει προς τον πατέρα, έστω με ένα νόημα του προσώπου, με μία κίνηση των
ματιών, να δείξει πως χρειάζεται μία αγκαλιά..
Μα τι λέμε τώρα; Τούτο, θα ήταν εντελώς αντίθετο με τις αρχές, τις οποίες έχει μεγαλώσει και το
προφίλ του άνδρα, το οποίο χρειάζεται να έχει και να είναι.
Και φυσικά ο πατέρας δεν θα έκανε ποτέ μία τέτοια κίνηση γιατί αυτό θα αφαιρούσε από τον
ανδρισμό του και σίγουρα δεν θα βοηθούσε τον γιο του επίσης, να γίνει ενας δυνατός και σκληρός
άνδρας.
Αναρωτιέμαι.. πόσο χρόνο χρειάστηκε να μείνει ο Τζέιμι, μακριά από την αγκαλιά, το χάδι, την
σωματική επαφή..
Και όχι μόνο από τον πατέρα, ο οποίος εννοείται ότι δεν το δίνει γιατί είναι άνδρας, αλλά σίγουρα
και από την μητέρα γιατί αν το πάρει απο εκείνη και πάλι κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως
ευαίσθητος ή λιγότερο άνδρας.
Και κάπως έτσι σκληρός και χωρίς ανάγκες, χωρίς αγγίγματα και συναίσθημα, χρειάστηκε να
υπάρχει στο σχολείο αργότερα και στις επαφές με τους συνομιλίκους.
Γιατί το άγγιγμα για εκείνον έχει να κάνει με μία ύποπτη ίσως παράνομη πράξη. Γι’ αυτό και όταν η
παιδοψυχολόγος τον ρωτησε αν ο πατέρας του είναι στοργικός, εκείνος ύψωσε την φωνή του και
αμύνθηκε λες και έβρισαν τον πατέρα του!
Μα όχι! Τι βλακείες είναι αυτές που λες;
Σαν το στοργικός, να σήμαινε κάτι κακό.. κάτι που δεν κάνουν οι άντρες..κάτι παράνομο.
Επομένως είναι εντάξει να μην έχει αγκαλιά, είναι εντάξει να μη νιώθει την αγάπη, γιατί έτσι κι
αλλιώς οι άνδρες, το μόνο που γνωρίζουν και επιτρέπεται να εκφράζουν είναι ο θυμός!
Αυτό έχει μάθει και ο Τζέιμι, αυτό έκανε και ο μπαμπάς του, σπάζοντας την αποθήκη.. Αυτό
δούλευε καλά και με τη μαμά του η οποία έκλεινε το στόμα και ανεχόταν αυτή τη συμπεριφορά.
Γιατί.. όταν ο άνδρας θυμώνει, η γυναίκα το σιωπά.
Γιατί ο άντρας είναι δυνατός και η γυναίκα αδύναμη και υποτιμημένη. Αυτό έχει μάθει από την
οικογένειά του.
Είναι επόμενο λοιπόν, όταν η Κειτ, θίγει τον ανδρισμό του, να την αντιμετωπίσει με τον τρόπο που
έχει διδαχτεί, πως αντιμετωπίζει ένας άνδρας μία γυναίκα. Με θυμό!
Είναι και το μόνο συναίσθημα που όλοι οι άντρες έχουν μάθει πως επιτρέπεται να εκφράζουν
ελεύθερα. Όπως επίσης εκείνο που έχει μάθει είναι πως η γυναίκα δεν αντιδρά σε αυτό και απλώς
το ανέχεται σιωπηλά.. Ακριβώς όπως έκανε και η μητέρα του.
Στη μέση της ταινίας κατανόησα γιατί ο Τζέιμι δεν ήθελε κοντά του την μητέρα του όταν οι
αστυνομικοί τον ρώτησαν ποιον θα ήθελε να έχει δίπλα του σε όλο αυτό.
Στην αρχή μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί θεώρησα ότι κάθε παιδί θα ήθελε δίπλα του τη
μητέρα του.
Την αγκαλιά, της στήριξη, την φροντίδα της.
Όμως, μόλις κατανόησα τον τρόπο που έχει μεγαλώσει τότε ναι μου ήταν εύκολο να καταλάβω τι
να την κάνει τη μητέρα εκεί. Μία αδύναμη, φοβιτσιάρα και υποχωρητικη γυναίκα!
Κοινώς, άχρηστη για την ανάγκη του.
Όπως και τόσα άλλα παιδιά που έχουν μεγαλώσει όπως ο Τζέιμι, έχουν μάθει να επιθυμούν
ερωτικά τις γυναίκες, αλλά να μην τις σέβονται.
Επομένως, στάθηκε και ανταποκριθηκε σωστά, ως άνδρας, απέναντι στην Κειτ, που έθιξε τον
ανδρισμό του, οπως και απέναντι στην παιδοψυχολόγο με τις εκρήξεις θυμού του.
Δεν είναι τυχαίο το ότι και η παιδοψυχολόγος ήταν γυναίκα.
Ας βάλουμε λοιπόν λίγο, τα πράγματα σε σειρά.
Ναι, τα παιδιά μας βρίσκονται καθημερινά απέναντι σε πάρα πολλούς κινδύνους του διαδικτύου ή
της ζωής.
Και σίγουρα εμείς δεν μπορούμε να τα προστατέψουμε από τα πάντα. Θα επηρεαστούν απο φίλους
ομάδες, παρέες και ότι και αν κάνουμε ίσως είναι δύσκολο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα
να τα επηρεάσουμε.
Όμως, είμαστε οι πρώτοι οι οποίοι μαθαίνουμε στα παιδιά μας το πως να αντιλαμβάνονται το φύλο
τους, το τι σημαίνει άνδρας, τι γυναίκα και το τι επιτρέπεται να κάνει κάθε άνθρωπος στον
σύντροφό του, ή πως χρειάζεται, να του συμπεριφέρεται.
Το αν ο γιος μας, θεωρεί τις γυναίκες πρόστυχες,
ή το αν έχει δικαίωμα, να χτυπήσει την κοπέλα του, επειδή του ζήτησε να χωρίσουν, είναι κάτι που
σίγουρα θα του μάθω εγώ και ο πατέρας του και όχι το διαδίκτυο.
Το πως διαχειρίζεται την απόρριψη ή τη ματαίωση, είναι πάλι, κάτι που θα του μάθουμε οι γονείς
του και όχι το διαδίκτυο.
Και παρόλο που το διαδίκτυο έχει επηρεάσει άσχημα τα παιδιά, ταυτόχρονα παρέχει και πολλές
πηγές βοήθειας, όταν κανένας άλλος δεν είναι εκεί, δίπλα τους.
Όταν εμείς ως γονείς παλεύουμε καθημερινά, πορωμένοι στο κυνήγι των ατέρμονων αγαθών, όταν
εργαζόμαστε ατελείωτες ώρες για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των παιδιών μας, για τα οποία
τελικά δεν είμαστε εκεί δίπλα, όταν μας χρειάζονται.
Ας αναλάβουμε λοιπόν τις ευθύνες μας.
Το διαδίκτυο είναι μερικά κερασάκια στην τούρτα.
Την τούρτα όμως την έχουμε φτιάξει εμείς.
Εγω και εσύ.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε τον σύνδεσμο για να βρείτε την ΠΡΟΣΦΟΡΑ Μαγνητοσκοπημένων Σεμιναρίων https://bit.ly/4iwbis4