LOVE BOMBING: Όταν ο πρίγκιπας σού υπόσχεται μια παραμυθένια αγάπη, σε βάζει μέσα στο όνειρο… αλλά ο ίδιος φοβάται να το ζήσει.

«Όταν πίσω από τις υποσχέσεις για μια πραγματική και αληθινή αγάπη κρύβεται η πληγή, ο φόβος της απόρριψης και ένας εαυτός που νιώθει λίγος και μικρός∙ έτσι, ντυμένος με το παραμύθι και την ψευδαίσθηση, προσπαθεί να κερδίσει αυτό που λαχταρά η ψυχή του. Όμως λίγο πριν το τέλος, φεύγει∙ γιατί βαθιά μέσα του πιστεύει πως αν σε αφήσει να έρθεις πολύ κοντά και δεις ότι δεν είναι όλο αυτό που σου υποσχέθηκε, θα τον εγκαταλείψεις πρώτη.»

Κι έτσι ο πρίγκιπας του παραμυθιού μεταμορφώνεται σε ένα φοβισμένο παιδί που νιώθει μικρό και ανεπαρκές.»

 

 

Γιατί δημιουργείται ο ψευδής εαυτός;

 

Πολλοί που κάνουν love bombing έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα όπου η αγάπη δεν ήταν ποτέ σταθερή, αλλά εξαρτημένη: «θα σε αγαπήσω αν…». Άλλοι βίωσαν απόρριψη ή εγκατάλειψη. Κάπως έτσι γεννήθηκε μέσα τους η πεποίθηση: «ο αληθινός μου εαυτός δεν είναι αρκετός».

 

Για να αντέξουν, φόρεσαν τον ψευδή εαυτό: λαμπερό, δοτικό, γεμάτο υποσχέσεις. Μια περσόνα που φτιάχτηκε όχι από κακία, αλλά από ανάγκη να προστατευθεί ο πυρήνας τους από την απόρριψη.

 

Η βαθιά ανάγκη πίσω από το love bombing

 

Το love bombing δεν είναι μόνο μέθοδος· είναι κραυγή εσωτερικής ανάγκης: να αποφευχθεί η εγκατάλειψη, να επιβεβαιωθεί η αξία μέσα από την αποδοχή, να δημιουργηθεί, έστω και προσωρινά, η αίσθηση ασφάλειας.

Γι’ αυτό γεμίζουν τον άλλον με λόγια, δώρα, προσοχή. Ο άλλος παρασύρεται, νιώθει ότι βρήκε το ιδανικό. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή ξεκινά το παράδοξο: τη στιγμή που έχουν κερδίσει την καρδιά του άλλου, συχνά απομακρύνονται.

 

Γιατί φεύγει πρώτος;

 

Αυτό πονάει περισσότερο: γιατί να φύγει, ενώ όλα έμοιαζαν τόσο δυνατά; Ο ψευδής εαυτός κουράζει. Δεν μπορεί να συντηρηθεί για πάντα, γιατί δεν είναι αυθεντικός.

Φόβος αποκάλυψης. Όσο ο άλλος πλησιάζει, τόσο μεγαλώνει η αγωνία: «κι αν δει ποιος είμαι και με απορρίψει;».

Δυσανεξία στην οικειότητα. Η αληθινή εγγύτητα απαιτεί ευαλωτότητα· κι αυτό βιώνεται σαν απειλή.

Αναπαράσταση του τραύματος. Το μοτίβο «αγάπη – απόρριψη» αναπαράγεται, ακόμη κι αν το μισούν.

Έλεγχος. Αν φύγουν πρώτοι, αποφεύγουν τον φόβο της εγκατάλειψης.

Δεν φεύγουν γιατί δεν θέλουν την αγάπη. Φεύγουν γιατί δεν αντέχουν να σταθούν απέναντί της χωρίς να καταρρεύσουν.

 

Ο εσωτερικός του κόσμος

 

Ο άνθρωπος που κάνει love bombing ζει με χαμηλή αυτοεκτίμηση, με τον αληθινό του εαυτό κρυμμένο. Γι’ αυτό παγιδεύεται σε έναν φαύλο κύκλο: υπερβολική αγάπη, κούραση, απόσταση, φόβος απώλειας, επιστροφή σε love bombing.

Κι εδώ βρίσκεται η τραγωδία: ακόμη κι αν αγαπηθεί πραγματικά, δυσκολεύεται να το πιστέψει. Γιατί νιώθει ότι αγαπούν την εικόνα, όχι τον ίδιο.

 

Η θεραπευτική διάσταση

 

Η έξοδος δεν είναι εύκολη, αλλά είναι εφικτή.

 

Θεραπεία, για να έρθει σε επαφή με τον αληθινό εαυτό και να συμφιλιωθεί με τα τραύματα.

Εργασία με τον φόβο εγκατάλειψης, ώστε να πάψει να καθορίζει τις σχέσεις.

Σταδιακή εξοικείωση με την οικειότητα, για να μάθει πως η ευαλωτότητα μπορεί να είναι γέφυρα, όχι απειλή.

Αυτοαποδοχή, για να συνειδητοποιήσει ότι είναι αγαπητός όχι για τον ρόλο που παίζει, αλλά για αυτό που είναι.

 

Μόνο τότε μπορεί να αφήσει τον ψευδή εαυτό και να σταθεί αληθινός μέσα στη σχέση. Και τότε η αγάπη παύει να είναι φόβος ή στρατηγική· γίνεται συνάντηση δύο αυθεντικών ψυχών.

 

Η ψυχολογική αλήθεια

 

Το love bombing είναι και στρατηγική και άμυνα. Στρατηγική για να κρατηθεί ο άλλος κοντά· άμυνα απέναντι στον πανίσχυρο φόβο της απόρριψης.

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι απλώς «χειριστικός». Είναι κάποιος που δεν έμαθε να αγαπά χωρίς να φοβάται. Κάποιος που παλεύει να κρατήσει την αγάπη ζωντανή με τρόπους που τελικά τον απομακρύνουν από αυτήν.

Κι αν κάτι μένει στο τέλος, είναι αυτό: πίσω από το love bombing δεν υπάρχει μόνο ανάγκη για έλεγχο. Υπάρχει μια βαθιά, παιδική δίψα: να αγαπηθεί στ’ αλήθεια, χωρίς μάσκες.

 

✨ Ίσως τελικά το love bombing να μην είναι τίποτα άλλο από την απελπισμένη προσπάθεια ενός ανθρώπου να πιστέψει πως αξίζει αγάπη. Και ίσως η μεγαλύτερη θεραπεία του να είναι η στιγμή που θα βρει το θάρρος να σταθεί αληθινός – και να ανακαλύψει ότι, ακόμη κι έτσι, είναι αρκετός.