Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών: Μιλώντας για τον άνθρωπο, όχι απλώς για τις ουσίες. 

 

26 Ιουνίου – Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών. 

Μια μέρα που δεν αφορά μόνο μια παγκόσμια πρωτοβουλία, ούτε είναι απλώς ένα «σημείο» στο ημερολόγιο. Είναι μια υπενθύμιση. Ότι πίσω από τη χρήση, πίσω από κάθε στατιστικό, υπάρχει ένας άνθρωπος. Κι ότι ο αγώνας κατά των εξαρτήσεων δεν είναι ούτε απλός ούτε μονόπλευρος – είναι επιστημονικός, είναι κοινωνικός, είναι βαθιά ανθρώπινος. 

Η εξάρτηση, δεν είναι επιλογή. Δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα. Είναι μια χρόνια νόσος του εγκεφάλου. Ο εθισμός αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι, που αποφασίζεις, που ζεις. Και δεν συμβαίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Ξεκινά με μια δοκιμή, συνεχίζεται με μια συνήθεια και καταλήγει να γίνει ανάγκη. Μια ανάγκη που υπερβαίνει τη λογική. Που σε κυριεύει. 

Η επιστήμη το εξηγεί: η ντοπαμίνη – αυτή η χημική ουσία που μας δίνει την αίσθηση της ευχαρίστησης – γίνεται το κέντρο του κόσμου σου. Κι όταν αυτή η ισορροπία διαταραχθεί, δύσκολα επανέρχεται. Ο εγκέφαλος εκπαιδεύεται να κυνηγάει την ουσία, κι όχι τη ζωή. 

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, σχεδόν 300 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έκαναν χρήση κάποιας ουσίας πέρυσι. Και σχεδόν 40 εκατομμύρια από αυτούς χρειάζονται θεραπεία. Αλλά μόνο ένας στους πέντε την δέχεται. Κι αυτό είναι ύψιστης σημασίας. 

Και, ναι η κρίση αφορά ιδιαίτερα τους νέους. Την ηλικία των 15, των 20, των 25… την ηλικία της αναζήτησης, της αμφιβολίας, της πίεσης. Όταν δεν υπάρχουν σταθερά στηρίγματα, όταν η κοινωνία ζητά αλλά δεν προσφέρει, η ουσία γίνεται διέξοδος. Ψεύτικη, αλλά κατανοητή. 

Όμως το πρόβλημα δεν σταματά στον χρήστη. Αγγίζει την οικογένεια, το σχολείο, τον συνάδελφο, την κοινωνία ολόκληρη. Ο εξαρτημένος άνθρωπος συχνά στιγματίζεται, απομονώνεται, αποκλείεται. Και το στίγμα σκοτώνει πιο αθόρυβα από την ίδια την ουσία. 

Επίσης, το οικονομικό βάρος; Δισεκατομμύρια ευρώ χαμένα κάθε χρόνο – όχι μόνο σε υγειονομικές δαπάνες, αλλά και σε ανθρώπινο δυναμικό, σε απώλεια ζωών. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Και ήρθε η ώρα να τον σπάσουμε. 

Πώς; Με πρόληψη. Αληθινή πρόληψη – χωρίς φόβο, χωρίς ενοχή. Πρόληψη με γνώση, με ενδυνάμωση, με δεξιότητες ζωής. Από το σπίτι, από το σχολείο, από το ίδιο το παιδικό παιχνίδι, την εφηβική αναζήτηση. Να μάθουμε στα παιδιά να αντέχουν, να μιλούν, να διεκδικούν. Όχι να κρύβονται πίσω από μια ουσία. 

Να δώσουμε χώρο στους γονείς, στους εκπαιδευτικούς, στους νέους ανθρώπους – όχι μόνο για να ενημερώνονται, αλλά για να συμμετέχουν. Για να χτίζουν υγιείς σχέσεις. Για να βρουν τρόπους να εκφραστούν. Όχι να τιμωρούνται όταν λυγίζουν. 

Και, φυσικά, με θεραπεία. Ολιστική, εξατομικευμένη, ανθρώπινη. Με φάρμακα όπου χρειάζεται, με ψυχοθεραπεία, με στήριξη, με κοινωνική επανένταξη. Με γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, με συμβουλευτική ενίσχυσης κινήτρων, με τραυματοκεντρική προσέγγιση. Όχι με καταστολή και φυλακές. Αλλά με φροντίδα. 

Διότι, ναι – πολλοί άνθρωποι πίσω από την εξάρτηση έχουν ζήσει τραύμα, πόνο, κακοποίηση, παραμέληση. Και η χρήση δεν είναι τίποτε άλλο από μια κραυγή για βοήθεια. Αλλά αυτή την κραυγή πρέπει να μπορούμε να την ακούμε. 

Το πιο σημαντικό; Να σταματήσουμε να στιγματίζουμε. Να δούμε τον άνθρωπο. Να αναγνωρίσουμε ότι κανείς δεν γεννήθηκε για να εξαρτηθεί. Αλλά ο καθένας δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία. Και μια τρίτη, αν χρειαστεί. 

Αυτό είναι το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των Ναρκωτικών: η αποκατάσταση είναι δυνατή αρκεί να πιστέψουμε στον άνθρωπο.

Πάτα ΕΔΩ για να βρεις τα Μαγνητοσκοπημένα σεμινάρια ψυχικής υγείας.