«Δεν σε απειλώ.. απλώς σε καθρεφτίζω.»

Και σε νιώθω. Γι’ αυτό δεν με πληγώνεις. 

 

Η σιγουριά μου,

σου θυμίζει πόσες φορές δίστασες να σταθείς στον εαυτό σου. 

 

Η ηρεμία μου

αγγίζει την ανησυχία σου 

όχι γιατί θέλω να σε ταράξω,

αλλά γιατί δεν έχεις μάθει ακόμη πώς να αναπαύεσαι μέσα σου.. 

 

Η άνεσή μου

ίσως σου μοιάζει αλαζονική,

μα δεν φαντάζεσαι πόσες νύχτες μοναξιάς περπάτησα για να μπορώ τώρα, να στέκομαι έτσι.. 

 

Δεν με υποτιμάς από θυμό..μα με μειώνεις καμιά φορά σιωπηλά..

όχι γιατί είμαι λίγη,

αλλά γιατί εσύ νιώθεις λίγος, μπροστά σε αυτό που πιστεύεις ότι δεν έχεις καταφέρει ακόμη να γίνεις. 

 

Ομως εγώ, δεν παλεύω να ξεχωρίσω..

απλώς σταμάτησα να απολογούμαι που υπάρχω.

Και ξέρω πως αυτο, είναι κάτι που κι εσύ παλεύεις να καταφέρεις..

Κάτι που ίσως ακόμη δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι σου αξίζει.. 

 

Δεν φτιάχτηκα απ’ το τίποτα.

Χτίστηκα μέσα στις σιωπές..

Στα βράδια που μελετούσα 

και προσπαθούσα ατελείωτα.. μόνη μου..

όχι για να με δουν,

αλλά για να μείνω όρθια. 

 

Όμως αυτά, εσύ δεν τα γνωριζεις.. εσύ βλέπεις απλώς το “τέλος”.. 

αδυνατώντας να συλλαβεις την διαδρομή που με έφερε εδώ.. 

 

Κα κάποιες φορές,η παρουσία μου αγγίζει μέσα σου,

κάτι που δεν έχεις ακόμη συγχωρήσει στον εαυτό σου.. 

 

Το κομμάτι σου εκείνο, που θυμάται τις εκκρεμότητες.

Που στέκεται στις ενοχές και δεν αφήνει την ψυχή σου να ησυχάσει.

Και τότε, αντί να γυρίσεις προς τα μέσα,

γυρνάς προς εμένα.. και με κοιτάς σαν να σε κρίνω.

Σαν να φταίω που σου καθρεφτίζω, κάτι που δεν αντέχεις να δεις.

Κι εκεί… αρχίζεις να με χτυπάς. 

 

Όχι επειδή σε πλήγωσα.. Αλλά γιατί η ησυχία μου,

σε φέρνει αντιμέτωπο με έναν θόρυβο μέσα σου που δεν ξέρεις πώς να σβήσεις.. 

 

Μερικές φορές,

μέσα σε λόγια που κουβαλούν ευγνωμοσύνη, για μένα, 

νιώθω μια μικρή μετατόπιση στο βλέμμα σου.

Μια ανεπαίσθητη αμηχανία,

σαν κάτι μέσα σου να ψάχνει το ψεγάδι. 

 

Όχι γιατί δεν με αγαπάς.

Αλλά γιατί δεν έχεις μάθει ακόμη να βλέπεις καθαρά τη δική σου αξία.. 

 

Δεν με μισείς.. μισείς απλως, εκείνο το κομμάτι που ξυπνάει μέσα σου όταν με αντικρίζεις..

Το βάρος της επιλογής που δεν έκανες..

Το μονοπάτι που δεν περπάτησες.. 

 

Και ναι…

μερικές φορές σε βλέπω να με μικραίνεις.

Με ένα σχόλιο.. Ένα βλέμμα.. Μια ειρωνεία που δεν ανήκει στο φως σου.. 

 

Κι όμως, δεν σε κατηγορώ.

Γιατί μπορώ να δω, πίσω απ’ όλα αυτά.

Μπορώ να σω, το κομμάτι σου που πονάει.. που νιώθει ανεπαρκές.. που προσπαθεί να με χαμηλώσει, όχι από κακία, αλλά από ανάγκη να νιώσει για λίγο πως δεν είναι το μόνο που δεν τα κατάφερε.. 

 

Δεν σου κρατάω κακία.

Απλώς κρατάω τη θέση μου. 

 

Όχι για να σου δείξω ότι αξίζω περισσότερο.

Αλλά για να σου θυμίσω πως κι εσύ αξίζεις.

Χωρίς να χρειάζεται να μικρύνεις κανέναν για να το αποδείξεις.. 

 

Δεν υπάρχει έπαρση εδώ.

Μόνο διαδρομή..

Βήματα..

Πόνος.. 

 

Κι ένα κομμάτι ησυχίας,

που δεν σου αρνείται…

που σου θυμίζει.. πού μπορείς κι εσύ να φτάσεις.. 

 

Όχι για να με φτάσεις.

Αλλά για να συναντήσεις εσένα.

Και τότε,  ολόκληροι..

να μπορέσουμε επιτέλους να συναντηθούμε.

 

Φιλικά,

Ανδριάννα

 

Ακολούθησέ με σε ένα μοναδικό ταξίδι Βιωματικών Εργαστηρίων.