Η σχέση γονιού και θεραπευτή: μια συνεργατική διαδικασία με κοινόστόχο

Η σχέση ανάμεσα στον γονιό και τον θεραπευτή αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα για την αποτελεσματικότητα κάθε θεραπευτικής διαδικασίας. Πρόκειται για μια δυναμική και συνεργατική σχέση, που στηρίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, τη συνέπεια και τον κοινό προσανατολισμό προς την ανάπτυξη και την ενδυνάμωση του παιδιού. 

Από τη σκοπιά του εργοθεραπευτή, ο γονιός δεν είναι «παρατηρητής» της παρέμβασης, αλλά ενεργό μέλος της θεραπευτικής ομάδας. Η συμμετοχή του, η κατανόηση των στόχων και η συνέπεια στην εφαρμογή των στρατηγικών στο καθημερινό περιβάλλον είναι καθοριστικής σημασίας για τη γενίκευση των δεξιοτήτων. Η πρόοδος δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των συνεδριών, αλλά κυρίως της συνέχειας που διατηρείται ανάμεσα στο θεραπευτικό και το οικογενειακό πλαίσιο. 

Ο θεραπευτής καλείται να διατηρεί μια στάση συνεργασίας και σεβασμού απέναντι στον γονιό. Στεκόμαστε δίπλα του, αναγνωρίζοντας τη γνώση και την εμπειρία του για το παιδί του. Η επικοινωνία βασίζεται στη διαφάνεια, στη σαφήνεια και στην ειλικρίνεια. Η σχέση δεν ορίζεται από τη θέση εξουσίας ή την επιστημονική γνώση, αλλά από τη συνεχή ανταλλαγή εμπειρίας, πληροφορίας και κοινού προβληματισμού. Μέσα από στοχευμένη ενημέρωση, ανατροφοδότηση και αναστοχασμό, ο θεραπευτής υποστηρίζει τον γονιό ώστε να κατανοεί τους θεραπευτικούς στόχους και να συμμετέχει ενεργά στην εφαρμογή τους στο φυσικό περιβάλλον του παιδιού. 

Όταν αυτή η σχέση βασίζεται στον αλληλοσεβασμό και τη συνεργασία, διαμορφώνεται μια πραγματική θεραπευτική συμμαχία. Μια σχέση στην οποία ο γονιός νιώθει ότι η φωνή του έχει βαρύτητα και ο θεραπευτής αντιλαμβάνεται ότι η παρέμβασή του αποκτά ουσιαστικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα του παιδιού. Η πρόοδος τότε δεν φαίνεται μόνο μέσα στην αίθουσα, αλλά αποτυπώνεται στην οικογένεια, στις σχέσεις και στην καθημερινή ζωή.