25η Νοεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών

Ένα κορίτσι είναι ενδόμυχα μία κόρη, μία κοπέλα, μία γυναίκα, μία μάνα, μία γιαγιά.

Μάνα δεν έχω γίνει όμως αν γίνω θα ήθελα στο γιό μου, ο οποίος θα γίνει αγόρι, άντρας, πατέρας, παππούς να ξέρει πως …

«Θα υπάρξουν πολλές φορές μέσα στα χρόνια που θα έρθουν, που εγώ – ως Μάνα – θα είμαι λίγο πιο πολύ μαμά από όσο πρέπει και θα μαλώσουμε. Δηλαδή, εγώ θα μαλώσω, εκείνος θα κάνει πως με ακούει, θα μου πετάξει και μια συγγνώμη έτσι για να έχουμε να πορευόμαστε, εγώ θα κάνω πως τον πιστεύω ότι με άκουσε και πως έτσι θα τον κρυφοκαμαρώνω όσο θα μεγαλώνει και θα προσπαθώ να συμμαζεύω την «Μάνα – Κουκουβάγια» από μέσα μου.

Θα προσπαθήσω να είμαι η μάνα που ισορροπεί τους φόβους της και θα προσπαθεί να του γεμίζει τη ζωή με πρέπει και απαγορεύσεις, να στέκεται δίπλα του, ούτε πάνω του καταδυναστεύοντάς τον, ούτε πίσω του για να τον κατασκοπεύω, ούτε μπροστά του για να κουνάω επιδεικτικά το δάχτυλο».

Η αλήθεια είναι πως η συγχώρεσή για μία Μάνα στο παιδί της είναι διαδρομή προδιαγεγραμμένη.

Ένα μόνο πράγμα δεν θα έχω, το ψυχικό σθένος να συγχωρήσω και να ξεπεράσω …

Το να ασκήσεις, γιέ μου, βία.

Το να ασκήσεις βία πάνω σε μία γυναίκα.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία παλικάρι μου για να ασκήσεις βία.

Δεν υπάρχει καμία κακή στιγμή που δεν υπολόγισες.

Δεν υπάρχει «ένα χαστούκι» λεκτικό – σωματικό, «μία σπρωξιά».

Ο πόνος δεν είναι εκείνος από τα χτυπήματα!

Κάθε χτύπημα σε μια γυναίκα, κάθε μελανιά, κάθε σημάδι, είναι ρωγμές ανυπολόγιστες στην ψυχή της που θα μείνουν αγιάτρευτες όσο αναπνέει.

Είναι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό της και την πονάνε πιο πολύ, είναι οι στιγμές, είναι το «γιατί», είναι η απογοήτευση, είναι η κατάρρευση, είναι η ΝΤΡΟΠΗ που νιώθει για εκείνη κάθε φορά που προσπαθεί τις σκέψεις να τις κάνει λέξεις και να αρθρώσει αυτές τις λέξεις για να σταματήσει την βία… όμως… δεν βγαίνουν.

Είναι τα σημάδια που σβήνουν αλλά εκείνη ΞΕΡΕΙ πάντα που είναι.

Άκου λοιπόν αγόρι μου, γιέ μου…

Οι γυναίκες, είμαστε παράξενα όντα. Ανθεκτικά και δεν σπάμε εύκολα. Αυτό που μας σπάει, είναι να ΝΤΡΑΠΟΥΜΕ για τον εαυτό μας.

Λίγες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, να καταγγείλουν!

Η βία ΠΡΕΠΕΙ να καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται !!

Βία λοιπόν δεν είναι μόνο σωματική!!

Βία είναι…

• Να φοβάσαι να μιλήσεις γιατί ξέρεις ότι θα τον θυμώσεις.
• «Δεν θα βγαίνεις έξω»
• «Δώσε το τηλέφωνό σου»
• «Βγάλε το κραγιόν σου»
• «Ντύσου καλύτερα»
• «Φοράς περισσότερο μακιγιάζ»
• «Δεν θα πας στη μητέρα σου»
• «Δεν θα δουλέψεις»
• «Σώπα!»
• «Οι φίλοι σου δεν είναι καλοί»
• «Δεν αξίζεις τίποτα»
• «Δεν κάνεις τίποτα»
• «Όταν σου μιλάω θα κάθεσαι σούζα»
• «Είσαι ένα τίποτα»
• «Φέρνω τα λεφτά στο σπίτι»
• «Είσαι για το σπίτι»
• Αποφασίζει εκείνος για σένα, γιατί «σε αγαπάει και ξέρει καλύτερα»
• Όταν εκφράζεις την άποψη σου, να σε λέει φεμινίστρια.

Βία είναι αυτός που:

• Σε προδίδει
• Σε ταπεινώνει
• Σε υποτιμά
• Δεν φροντίζει τη οικογένειά σου
• Δεν σου κάνει κομπλιμέντα
• Θεωρεί το σεξ ως υποχρέωση
• Σε απορρίπτει
• Σε ντροπιάζει
• Σε κοιτάζει και φοβάσαι να μιλήσεις.

Γιε μου, θυμήσου η Μάνα σου ήταν παιδί – κόρη – κοπέλα και είναι γυναίκα …

Η ημέρα αυτή υπάρχει, γιατί κάθε μέρα κάποιες γυναίκες αποφασίζουν να σκουπίσουν τα αίματα από πάνω τους, να βάλουν makeup… αρκετό… για να καλύψουν τα επιφανειακά σημάδια και να συνεχίσουν το δρόμο τους… έναν δρόμο που αν δεν προλάβουν να τον εγκαταλείψουν, έχει μόνο ένα τέλος και δεν είναι αίσιο!!

Η ημέρα αυτή υπάρχει, γιατί ο περίγυρος αποφάσισε πως «έλα μωρέ, τα ήθελε κι αυτή».

Εγώ ψυχή μου, σπλάχνο μου, θα σου δώσω ΌΛΑ εκείνα τα εφόδια που θα χρειαστεί για να μην περάσει ποτέ ούτε από την άκρη του μυαλού σου να σηκώσεις το χέρι σου σε οποιονδήποτε, αλλά ακόμα περισσότερο σε μια Γυναίκα.

Από εσένα το μόνο που θέλω να θυμάσαι, πως ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΑ σπλάχνο μου.

Ανατρέφεσαι από μια γυναίκα.

Πήρες ζωή από την ζωή της και κομμάτια της για να είσαι δίπλα της και να σου κρατά το χέρι, να πάρεις την πρώτη ανάσα σου, να δεις το πρώτο φως του ήλιου, να ακούσεις τον ήχο της φωνής της και να αντικρύσει το χαμόγελό σου .

Να ξέρεις πως αυτή η γυναίκα μπορεί να βουρκώνει χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.

Να ξέρεις πως θα είναι δίπλα σου ό,τι και να γίνει. Θα σε αγαπάει ό,τι και να γίνει. Θα πονάει για σένα ό,τι και να γίνει.

Μόνο που αν ποτέ, αγγίξεις με βία το σώμα και την ψυχή μιας γυναίκας, δεν θα μπορέσω να σε ξαναδώ ποτέ στα μάτια. Θα σε αγαπάω και πάλι, θα σε νοιάζομαι και πάλι και θα σταθώ δίπλα σου και πάλι. Μόνο που δεν θα μπορώ να σε ξαναδώ στα μάτια.

Γιατί εγώ θα έχω αποτύχει σαν Μάνα και δεν θα είμαι πια περήφανη για εσένα, το ΣΠΛΑΧΝΟ ΜΟΥ.

 

Γράφει η Χριστίνα Κυρατζή

Ανασυνδυασμένης Εκλεκτικής Συμβουλευτικής ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ