Κι αν αναρωτιέσαι, πως τα κατάφερες τόσο υπέροχα, είμαι εδώ να σου θυμίσω..

Έδωσες τις καλύτερες βάσεις και αξίες στον γιο σου
όταν στην παραλία, άρπαξε με ορμή το κουβαδάκι του δικού μου και εσύ αντί να τον βάλεις να το δώσει πίσω και να του εξηγήσεις πως δεν αρπάζουμε με αυτό τον τρόπο πράγματα από άλλα παιδάκια αλλά ζητάμε ευγενικά,
απευθύνθηκες σε μένα, λέγοντας με καμάρι ότι ο γιος σου είναι πολύ δυναμικός και διεκδικητικός από μικρός .
Συγχαρητήρια!!! Ο δικός μου όχι.

Ή την άλλη φορά, εκείνη που πιάστηκαν στα χέρια και τρέχοντας να τους χωρίσω με κράτησες πίσω λέγοντας άφησε τους να τα βρουν, έτσι είναι οι άντρες,
αγνοώντας ότι μιλάς για δύο τετράχρονα τα οποία περιμένουν από σένα να τους μάθεις πώς να επικοινωνούν και πως η βία δεν είναι ο μόνος τρόπος..

Μήπως θυμάσαι εκείνη την άλλη φορά, που ο γιος σου, στρίμωξε την κόρη μου στη γωνία ενώ ήταν ακόμη εφτά ετών;
Και όταν η ίδια η κόρη μου σου παραπονέθηκε, τότε βιάστηκες να της απαντήσεις ότι έτσι είναι τα αγοράκια και πως δουλειά στους είναι να στριμώχνουν τα κοριτσάκια στις γωνίες και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι αυτό θα της αρέσει κιόλας, αργότερα!!!
Ικανοποιημένος πλέον, που ο γιος σου φαίνεται να είναι άντρας και όχι gay, τον ενίσχυσες να συνεχίσει.

Θυμάμαι επίσης πόσο γελάσετε μαζί, όταν χαρακτήρισε “χοντρό” το αγοράκι που πέρασε από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Και θυμάμαι να με συμβουλεύεις, πώς τα παιδιά μου είναι πολύ μαλθακά και πως ο τρόπος που τα μαθαίνω να επικοινωνούν και να αντιμετωπίσουν τη ζωή και τις καταστάσεις, θα τους δημιουργήσει προβλήματα αργότερα, γιατί σε αυτή τη ζωή όπως είπες,
“κερδίζει εκείνος που θα προλάβει να χτυπήσει πρώτος” “εκείνος που θα τρέξει πιο γρήγορα”

Και ξέρεις πάσχισα πολύ, για να μάθω τα παιδιά μου να μην αντιδρούν επιθετικά σε παιδιά σαν τα δικά σου.
Πάσχισα πολύ, για να τους δείξω πως ο κόσμος δεν είναι κακός..
για να τα μάθουν να αγαπούν και να σέβονται τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους…
για να τους πείσω πως έχουν ευθύνη σε αυτόν τον κόσμο γιατί εκείνοι τον δημιουργούν, εκείνοι είναι η επόμενη γενιά, βάζοντας τους να αναρωτηθούν Τι κόσμο θέλουν να δημιουργήσουν.

Ψιλά γράμματα για σένα!
Έχεις δικούς σου, νόμους και κανόνες, ζεις και συμβάλλεις, στη δημιουργία ενός άλλου κόσμου…
Ενός επιθετικού, αποξενωμένου και βρώμικου κόσμου.

Λυπάμαι περήφανε πατέρα..
Λυπάμαι περισσότερο για τον γιο σου και όχι για σένα..
Λυπάμαι, γιατί ήταν απλώς ένα παιδί που χρειαζόταν καθοδήγηση αγάπη και ζεστασιά και όχι μαθήματα μάχης και διεκδικητικότητας.
Λυπάμαι γιατί ο κόσμος που έφτιαξες και η δική σου γνώμη δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να προστατέψουν το παιδί σου από τα κάγκελα της φυλακής που είναι κλεισμένο.
Λυπάμαι γιατί η κόρη μου, ο γιος μου και πολλοί γιοι και κόρες, δυσκολεύονται να ξεπεράσουν το τραύμα που δημιούργησε ο δικός σου στην ψυχή τους..

Ανδριάννα Γεροντή